Een pudding tegen de muur

Ik ben gaan Kluunen. Voordat er verwarring ontstaat; ik ben de opvoedboeken ingedoken van de schrijver Raymond van de Klundert. Hij schrijft over pubers. Die pubers heb ik zelf nog niet in huis, maar ik wil wel alvast weten wat me te wachten staat over 10 jaar (eigenlijk al over een jaar of 5, maar zo lijk ik jonger).

Heel eerlijk; eigenlijk wilde ik het boek over pubers meteen weer dichtslaan. Ik was vergeten dat pubers een eigen leven hebben, een eigen taal hebben en hun ouders zo ongeveer haten. Brrr.

Ik dacht eigenlijk dat pubers alleen op bed lagen en dat je er verder geen last van had, blijkt er tegenwoordig een slaaptekort onder pubers te zijn! Om nog maar te zwijgen over ongezonde eetgewoontes, telefoongebruik of vapen. En als je er iets van zegt, krijg je ruzie.

Gelukkig lees ik ook dat er veel gedaan wordt aan ‘omdenken’, met pubers in huis. Semi vieze handdoeken leggen ouders weer op de schone stapel om was te voorkomen. Tosti ijzers staan permanent op het aanrecht. Ouders verstoppen hun eigen chocolade voorraad in een pak rijst (want daar komt een puber nooit) en alle zooi van een puber gooien ouders gewoon HOP terug op z’n kamer.

Alles leuk en aardig, maar ik neig er toch naar om mijn dochters te verbieden om de puberteit in te gaan. Rond die tijd had ik namelijk mijn overgang gepland en mijn man zijn midlifecrisis. Dat gaat allemaal niet samen, schat ik zo in.

Het relativeert trouwens wel, zo’n boek over pubers. Ik waardeer de leeftijd van mijn kinderen ineens enorm. Ik kan bijvoorbeeld nog tegen mijn kinderen zeggen dat ik van ze hou, zonder dat ze een kotsbakje nodig hebben.

Ach ja, het komt vast wel goed met die pubers hier straks. Ik berust me ondertussen maar in een geweldige quote van Kluun die ik gelezen heb, namelijk: “opvoeden is niet meer dan een pudding tegen de muur aangooien en kijken wat er blijft plakken”.

Challa!