De wat oudere generatie in Lennisheuvel kan het zich misschien nog herinneren. Maar de pasgeborenen hebben het nog nooit gezien. Ik zal uw geheugen even opfrissen en aangeven wat ik bedoel.
Elke dag. Ja echt, elke dag. Verschijnt er een grote gele vuurbal aan de horizon die onze planeet verwarmt en ons vitamine, plezier en rust verschaft. Het laat de gewassen groeien en de mensen stralen. De zon!
De zon bestaat echt lieve mensen, maar is al heel lang aan ons zicht onttrokken. Laatst gezien in 1995. Althans, zo voelt het. De een heeft meer last van deze donkere en bewolkte dagen dan de ander, maar het valt ons allemaal op. En oh, wat is het lekker om erover te lopen klagen.
Weet u wie er totaal niet klagen en geen last hebben van de zonloze seizoenen? Onze kinderen! Zij laten hun stemming afhangen van wat ze aan het doen zijn en niet van of de zon schijnt of niet. Wij volwassenen koppelen het zonlicht aan een goed humeur, meer energie en lichtheid. Terwijl kinderen, als ze iets leuks te doen hebben, het weer helemaal niks uitmaakt. Kinderen zijn druk bezig met spelen, leren en ontdekken en wij volwassenen zijn meestal druk bezig met routine, vooruitkijken en taken verzetten. De zon zien, is voor ons Nederlanders misschien een moment om even in het hier en nu te zijn. Net als de kinderen. Die ene zonnestraal op ons gezicht laten vallen of heel even de pas vertragen als de zon gaat schijnen.
Ik heb goede hoop op de wederopstanding van de zonnige dagen. In de tussentijd laat ik me niet uit het veld slaan. Want mijn geheugen is goed en ik herinner me de warmte die ik zo kan koesteren en mijn dochter die vindt dat ik naar een Bifi worstje ruik als ik gezweet heb. En laten we wel wezen: zonder donker is er ook geen licht.
Comments