Rien ne va plus

Ik gok best vaak van ja. Als het mijn kinderen betreft in ieder geval. Kan deze tekening weg? Ik gok van wel. Kan mijn kind dat klimrek alleen beklimmen? Ik gok van wel. Kan mijn kind deze komkommer met een vlijmscherp mes in stukjes snijden? Ik gok van wel. Kan mijn kind zelf bepalen of ze het te koud of te warm heeft? Ik gok van wel.

Mijn schoonmoeder en man vinden dat bovenstaande nogal een uitdagende manier van opvoeden is. Zij zijn, in mijn ogen, overal bang voor. Bang dat de kinderen vallen, zich verbranden, verdrinken, de bevriezingsdood tegemoet gaan of al hun 10 vingers in één keer afsnijden. Ze roepen vaak ‘pas op’ of ‘kijk uit’. Maar waarvoor de kinderen moeten oppassen, of wat ze dan wél moeten doen, dat is altijd maar de vraag.

Ik probeer mijn opvoedingsstijl iets positiever te labelen dan mijn man en schoonmoeder dat doen. Ik vind dat ik mijn kinderen vertrouwen geef en ze de ruimte geef om zelf te ontdekken. Uiteraard binnen de kaders van veiligheid. Ik sta erbij als ze met een mes aan de gang gaan, ik heb hun jas vast voor als ze het koud krijgen en vertel ze hoe ze goed moeten klimmen. En als ik zeg dat ze op moeten passen, vertel ik ze vaak wat ik daarmee bedoel.

Ik moet zeggen dat ikzelf nooit iets gebroken heb en mijn kinderen ook niet (KLOPT AF OP HOUT). Maar dat zie ik niet per se als bewijs dat mijn opvoedtactiek werkt. Ik heb namelijk ook behoorlijke angsthazen van kinderen, dat scheelt.

Maar goed, wat ik hiermee dus eigenlijk wil zeggen. Waag af en toe een gokje op je kind, want wie weet doet het je nog verstelt staan. Het wiel van de opvoeding draait al, maar de uitkomst is nog niet bepaald.